|
Adalbert Stifter to austriacki klasyk, który właściwie nie jest obecny w świadomości polskich czytelników, podobnie zresztą jak wielu innych pisarzy pozostających poza głównym nurtem postrzegania tradycji niemieckojęzycznej. Tę perspektywę określają w Polsce tropy wytyczone raczej w Berlinie […] niż w Wiedniu. W Polsce wystawia się Bernharda i Turriniego, ale już nie Grillparzera i Nestroya, choć zarówno tłumacze jak i reżyserzy mogliby się więcej dowiedzieć o swoich autorach, gdyby kierowani zwykłą ciekawością zechcieli zajrzeć na ich literackie podwórko i czytali ich w kontekście tradycji, która ich przecież uformowała. Przygotowana przez Anetę Mazur edycja zbioru opowiadań Stiftera pt. Kolorowe kamienie (w jej przekładzie) to bardzo ważny projekt, który może przyczynić się do tego, że literatura austriacka nie będzie w Polsce utożsamiana jedynie z Bernhardem, Jelinek i Turrinim, a jej obraz zyska wymiar wykraczający poza domagającą się wyłącznej uwagi współczesność […], zwłaszcza że Stiftera zajmowały problemy dalekie od zapatrzonej w aktualne pospolitości epoki, w której wypadło mu żyć. W tym sensie pozostaje on pisarzem do dziś aktualnym, inaczej niż ówcześni literaccy matadorzy zmagający się z systemem Metternicha, co dziś już przecież nikogo nie interesuje. [...] Stifter jest bowiem pisarzem jak najbardziej „na czasie”, tak długo przynajmniej, jak długo literatura pozostanie medium krytycznej refleksji i myślenia niezależnego od standardów wyznaczanych ilością słów i czasu potrzebnego na ich przeczytanie. Napisane przez Anetę Mazur wprowadzenie znakomicie pokazuje, jak historyk literatury może znaleźć klucz pozwalający atrakcyjnie odczytać tę twórczość także współczesnemu czytelnikowi, a przychodzi jej to tym łatwiej, że jako tłumacz Stiftera ma bardzo bliską relację z jego wrażliwością i literackim warsztatem. […] Stifter jest i pozostanie ważnym pisarzem dla wszystkich, którzy chcą i umieją czytać. Polska edycja Kolorowych kamieni wypełnia poważną lukę w polskiej recepcji austriackiej tradycji literackiej. Z recenzji prof. dra hab. Lucjana Puchalskiego |
|
