|
Natalia Maliutina – dr hab., prof. Uniwersytetu w Białymstoku. Slawistka: ukrainistka i rusycystka, badaczka dramatu XIX-XXI stulecia, nowych zjawisk w dramacie w aspekcie identyfikacji kulturowej. Autorka sześciu monografii, w tym: Проблема культурной (само)идентификации героя в новейшей постсоветской драме: переформатировка (współautorstwo z Anną Maroń), Kraków 2019, Ukraińska dramaturgia końca XIX i początku XX wieku (Toruń 2020), Перформативнi практики: досвiд осмислення (z Iryną Nechytaluk), Оdessa 2021. Zainteresowanie poetyką współczesnego dramatu łączy ze studiami nad eksperymentami we współczesnym teatrze. W pracach z ostatnich lat skupia się na poetyce wypowiedzi, praktykach głosowych we współczesnym dramacie, słuchowiskach radiowych. Współorganizatorka licznych międzynarodowych konferencji naukowych, m.in. pięciu sesji z cyklu Odessa i Morze Czarne. Polsko-ukraińskie związki kulturowe (Białystok – Odessa, 2013-2019).
***
Recenzowana praca zawiera wiele ciekawych, trafnych i nowatorskich spostrzeżeń dotyczących zarówno formy, jak i treści najnowszego dramatu rosyjskojęzycznego. Porusza aktualne w dramatologii współczesnej zagadnienia. Dokonano w niej pierwszych klasyfikacji najnowszych utworów dramaturgicznych z określonego punktu widzenia, otwierając tym samym drogę do dalszych ich penetracji.
Odnotować należy z podziwem, że Autorka książki zgromadziła nadzwyczaj bogatą literaturę krytyczną, zwłaszcza teoretycznoliteracką i profesjonalnie się nią posłużyła w swoich badaniach. Książka nie budzi więc zastrzeżeń merytorycznych.
Z recenzji prof. dr hab. Haliny Mazurek (UŚ, Katowice)
Przedłożona do zaopiniowania monografia pt. Коммуникативные ресурсы новейшей драматургии русскоязычных авторов zawiera omówienie współczesnej rosyjskojęzycznej dramaturgii z perspektywy procesów i strategii komunikacyjnych. Zarówno wybór materiału egzemplifikacyjnego, jak i przyjęcie perspektywy komunikacyjnej należy uznać za posunięcia słuszne, pozwalające, z jednej strony, wprowadzić do obiegu naukowego nowopowstałe teksty literackie, często nie poddawane wcześniej szerszemu oglądowi naukowemu, oraz – po drugie, zastosować wobec nich nowoczesne interdyscyplinarne instrumentarium badawcze. Książka wyrosła z trzech źródeł: analizy wybranych – bardzo licznych – utworów dramaturgicznych, refleksji teoretycznej nad komunikacją, która posłużyła za podbudowę metodologiczną, oraz oglądu wydarzeń teatralnych, który stał się jednym z kontekstów interpretacyjnych. Obecność tej ostatniej tematyki – wzmianki o wystawieniach scenicznych, festiwalach i konkursach – nie zmienia ogólnego profilu pracy, mianowicie wpisywania się w dyscyplinę literaturoznawstwo, chociaż może zainteresować ona także przedstawicieli nauki o kulturze, głównie teatrologów.
Z recenzji dr hab. Magdaleny Dąbrowskiej, prof. UW (Warszawa)
|
|
