|
Upersonifikowana Śmierć zyskała w licznych przykładach literatury i sztuki europejskiej nie tylko wizerunek, ale również prawo głosu. W pięciu opisanych w monografii odmianach dyskursu ze Śmiercią odbywa się „żywa” konwersacja między człowiekiem a Panią z kosą, racjonalizująca umieranie poprzez wykład o marności doczesnego świata, potrzebie odnowy moralnej i gotowości na ostatnią godzinę. W tym tajemniczym, zaskakującym, a nieraz nawet szokującym zderzeniu życia z przemijaniem tkwi cała jego siła przekazu. |
|
