|
Charles-Ferdinand Ramuz (Lozanna,1878–Pully,1947) – uznawany za jednego z najwybitniejszych, oryginalnych i cenionych w Europie Zachodniej pisarzy pierwszej połowy XX wieku. W Polsce pozostaje nadal dość słabo znany, spośród licznych jego dzieł kilka tylko doczekało się dotąd tłumaczenia, tym bardziej trzeba podkreślić w tym miejscu, że w 2012 roku Teatr Polski w Poznaniu wystawił Historię żołnierza napisaną do muzyki Igora Strawińskiego , w reżyserii Pawła Szkotaka.
Ramuza warto odkrywać z różnych względów: dobrze jest poznać jego eksperymenty formalne i przez to szczegółowiej ująć ewolucję powieści w ubiegłym stuleciu oraz jej związki z innymi sztukami – muzyką, malarstwem, filmem i fotografią; ciekawy styl nadal pobudza do przemyśleń nad tym, czym jest tekst literacki; uniwersalizm osiągnięty przez odniesienia do codzienności, do banalności i zwykłego życia prostych ludzi wciąż każe zastanawiać się nad istotą i funkcją piękna; codzienny, prosty język rzuca nowe światło na kwestie narracji oraz granice między literaturą faktu a beletrystyką.
Przy bliższym poznawaniu okazuje się, że dorobek pisarza budził liczne kontrowersje i rozniecał dyskusje w środowiskach literackich. Dziennikarze, krytycy, pisarze i historycy literatury mieli i mają nadal problemy z jednoznaczną oceną jego dzieła pod względem estetycznym, językowym i formalnym. Niektórzy zastanawiali się, czy Ramuza można w ogóle nazwać pisarzem. Co jeszcze ciekawe – nawet rzecz tak fundamentalna, jak próba jednoznacznego przypisania go do określonego kręgu narodowego, wkracza w sferę politycznej poprawności i rozpala polemiki…
Z Wprowadzenia
|
|
