|
Słowo wyjaśnienia należy się otwierającym książkę mottom. Władysław Tatarkiewicz (1886-1980), jeden z wybitnych polskich filozofów i historyków filozofii, przypomina, iż retoryka jest wiedzą o tym, jak można pochwycić coś, co wydaje się nieuchwytne. Tadeusz Kotarbiński (1886-1981), wybitny polski filozof, logik i etyk przypomina, że retoryka uczy nas panowania nad żywiołem mowy. Wilhelm Windelband (1848-1915), znakomity niemiecki historyk filozofii, przypomina, iż właśnie gramatyka oraz retoryka są naukami o tym, jak myśl zamieniać w „rozumną mowę”. Ona bowiem, jak powiedział Arystoteles, jest cechą, która wyróżnia nas spośród reszty stworzenia. Hans Jonas (1903-1993), filozof i historyk religii, przypomina coś niezwykle istotnego, acz oczywistego: oto cechą naszej ludzkiej kondycji jest – rozmowa. Jej jądrem jest retoryka, bowiem zawsze wzajem o czymś siebie przekonujemy; zawsze, wobec innych, staramy się być wiarygodnymi. Ostatnie motto przypomina jedynie, iż retoryka to tylko narzędzie w naszych rękach – jak je wykorzystamy zależy od nas. Wszystkie zaś motta mówią o jednym – o niemożliwości ucieczki od retoryki – nasza kultura jest z nią związana w sposób nierozerwalny.
(ze Wstępu)
|
|
