|
Kolejny tom „Nowej Logopedii” ukazuje wysoki poziom refleksji metodologicznej inspirowanej przez neurolingwistykę, lingwistykę mentalną, psychologię i socjologię humanistyczną – twórczo zaadoptowaną w odniesieniu do diagnozy i terapii logopedycznej osób w podeszłym wieku i (szerzej) wieku senioralnego (w okresie starzenia się oraz wczesnej i późnej starości).
Praca nosi wszelkie znamiona solidnej i gruntownie przemyślanej monografii, a większość recenzowanych artykułów dotyczy logopedycznych aspektów geriatrii, gałęzi medycyny zajmującej się leczeniem osób starszych oraz gerontologii – nauki zajmującej się osobami starszymi oraz procesem starzenia się. Obszar tych badań jest niezwykle szeroki i obejmuje w zasadzie wszystkie aspekty życia: fizjologiczny, społeczny, psychologiczny, medyczny, ekonomiczny itd., ponieważ są one istotne dla zrozumienia zjawiska starzenia się.
Leksem starość kryje w sobie bogactwo skojarzeń – od najbardziej emocjonalnych (egzystencjalnych, związanych z przemijaniem) po określenia psychologiczne w rodzaju: 1) wiek starczy; 2) stan lub okres życia, w którym jest się (czujemy się) starym (starymi); 3) termin używany zwłaszcza do określenia zachowań i poglądów charakterystycznych zwłaszcza dla wieku senioralnego (wieku starczego); chociaż sam termin jest zasadniczo neutralny ewaluatywnie, to jednak używa się go na oznaczenie tych zachowań, które charakteryzują się obniżeniem ogólnej sprawności (w tym także sprawności językowych). Aby ustrzec się tych negatywnych konotacji, przyjmuje się ścisłe kryterium starości – 65 lat (w tym także kontrowersyjna granica świadczeń emerytalnych).
|
|
