|
W podziemiach Biblioteki Narodowej w Warszawie, pośród dokumentów pochodzących z różnych epok i różnych zakątków świata, osobne miejsce zajmują stare karty, zapisane drobnym, prawie nieczytelnym pismem. Zawierają one antologię pism Giambattisty Vica, zestawioną u progu XX. wieku przez polskiego pisarza Stanisława Brzozowskiego i zaopatrzoną przezeń w polskie tytuły. Ta antologia, nigdy nieopublikowana i częściowo tylko dostępna w archiwach, o ile mi wiadomo, uszła uwadze krytyki. Z korespondencji Brzozowskiego można wysnuć wniosek, że została ukończona i wysłana do wydawcy w 1910 roku wraz z obszernym studium monograficznym, poświęconym postaci Vica. Poszukiwania niezachowanych fragmentów antologii, przeprowadzone przeze mnie w archiwach polskich oraz tych, które aktualnie znajdują się w granicach Ukrainy, nie przyniosły, niestety, spodziewanych rezultatów. Nie udało się także odnaleźć nawet drobnych urywków monografii o Vicu – jedyne jej ślady spoczywają w częstych przywołaniach w korespondencji autora. Mimo tych braków, antologia pism Vica, chociaż niezachowana w całości bądź też może nieukończona całkowicie, stanowi materiał o niewątpliwej wartości. Niniejsza praca ma za zadanie umieścić ją na tle neovichianizmu Brzozowskiego. Konieczna zatem stała się rekonstrukcja tekstu antologii, choć w granicach narzuconych przez stan, w jakim dotrwała do naszych czasów. |
|
