|
Autor jest adiunktem w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego i kustoszem w Dziale Sztuki Cerkiewnej Muzeum Narodowego w Krakowie. W swoich badaniach zajmuje się kulturą i historią sztuki Europy okresu średniowiecza i czasów nowożytnych, szczególnie Słowiańszczyzny i Bizancjum, a także dziejami kultury Kościoła Wschodniego w dawnej Rzeczypospolitej, zwłaszcza historią malarstwa ikonowego, w odniesieniu do innych ośrodków malarstwa ortodoksyjnego. Jego dorobek naukowy obejmuje kilkadziesiąt publikacji z tego zakresu, związanych m. in. z pełnionymi obowiązkami kuratora kilku wystaw w Muzeum Narodowym, na których prezentowane były dzieła sztuki Kościoła Wschodniego ze zbiorów polskich i zagranicznych. Przygotowana obecnie monografi a dotyczy recepcji ikon w dawnej Rzeczypospolitej, w oparciu o rozpoznanie ikonografi czno-stylistyczne, ze zwróceniem uwagi na ich nowe funkcje i świadectwa kultu w Kościele rzymsko-katolickim na tle europejskim. Omówione zostało funkcjonowanie formuł obiegowych w odniesieniu do towarzyszących ikonom legend, opisujących ich losy i cuda, czyli tzw. topoi, które można w wielu przypadkach traktować jako afi rmację wschodniego pochodzenia tych szczególnych dzieł. Ikony w nowej rzeczywistości stawały się obrazami, zyskującymi nieraz wkrótce status wizerunków cudownych. |
|
