|
Książka ta jest, po pierwsze, rekonstrukcją znaczenia terminu „klasycyzm Staffa” na podstawie dotychczasowych sądów krytycznych; po drugie: próbą syntezy głównych problemów jego poezji, podejmowaną jednakże z pytaniem, czy taki tradycyjny sposób lektury może być wystarczający; i po trzecie: propozycją definicji klasycyzmu prototypowego (rozwojowego), w którym centralne miejsce zajmuje paradoksalna formuła „od-cieni jasności”. Taki klasycyzm określa tu w pierwszej kolejności postawę nieustannej mediacji w sprawie sensu rzeczywistości, życia, historii, słowem: mediacji między zagubionym człowiekiem a bezgranicznym światem. Klasycyzm ten staje się również przesłaniem o charakterze moralnym (dalekim od sporu o imitacje wzorów starożytności) i zanurzonym w samym środku Staffowskich żywiołów życia.
|
|
