|
Książka stanowi syntetyczne ujęcie twórczości jednego z najwybitniejszych pisarzy łotewskich – Jānisa Rainisa. Autorka przedstawiła jego pisarstwo od strony światopoglądu, stosowanych przez twórcę form artystycznych oraz miejsca w odradzającej się w XIX wieku literaturze łotewskiej. Badaczka wprowadziła również niezbędne elementy biografii Rainisa przedstawiając je na tle stosunków panujących na Łotwie w okresie panowania rosyjskiego i po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku. Ukazała patriotyczne i ideowe zaangażowanie pisarza, więzionego i poddanego represjom przez władze carskie, przebywającego kilkanaście lat na przymusowej emigracji. Wyodrębniła fakty ukazujące związki Rainisa z polskimi środowiskami niepodległościowymi. Pisząc o twórczości literackiej Rainisa ukazała jej główne nurty i rodzaje, skupiając się zwłaszcza na liryce i dramacie (najwięcej uwagi poświęcając dramatowi Józef i jego bracia, uchodzącemu za najwybitniejsze dzieło Rainisa). Osobne miejsce zajmuje w tej książce określenie stosunku do literatury światowej i roli przekładów, w tym szczególnie literatury polskiej (tłumaczenia utworów pisarzy pozytywistycznych w tym Sienkiewiczowskiego Quo vadis). Na uwagę zasługują istotne związki pisarza z kulturą i literatura polską (jego matka pochodziła z rodziny polskiej), kontakty osobiste z polskimi pisarzami i wymieniona wyżej praca translatorska (z recenzji wydawniczej).
|
|
