|
Książka skrupulatne opisuje zasady, jakie rządzą pisarskim idiolektem Wacława Berenta. Zasadniczo skupiają się one wokół wielokrotnie już dyskutowanej relacji między lirycznością i dramaturgicznością jego prozy, a także wokół – może słabiej zaakcentowanej – kwestii stylizacji (a nawet pastiszowości). Są to ważne obszary naukowej refleksji, na których jeszcze nie jeden raz przyjdzie badaczom odbyć większe i mniejsze potyczki. Atutem tego studium jest pomysł badawczy: świetne dopełnienie, by tak rzec, „miejsca koronnego” w berentologii. Chodzi mianowicie o elocutio, tj. zasadę językowej organizacji stylu indywidualnego, idiolektu pisarskiego. Opracowanie to może stać się dobrym punktem wyjścia do kolejnych prac o Wacławie Berencie, tym razem traktujących o jego artystycznej wyobraźni. Niezłą perspektywą dla takich badań może być – już po rozpoznaniu retorycznych zastosowań pisarza – interpretacja jego prozy stylami krytyki tematycznej (z recenzji wydawniczej). |
|
