Intermedia pojawiły się w teatrze szkolnym już w XVI w., a w dwóch kolejnych stuleciach rozwinęły się zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Międzyakty pełniły różnorakie funkcje: przynosiły widzom rozrywkę i odprężenie (zwłaszcza wobec braku kurtyny), aktorom ze sztuki właściwej dawały czas na odpoczynek czy zmianę kostiumów. Intermedia mogły przekazywać ukryte aluzje polityczne, treści moralizatorskie, dydaktyczne, społeczne i wyznaniowe.
Staropolskie intermedia szkolne przetrwały w większości w kodeksach rękopiśmiennych. O intermediach informowały również programy teatralne, dokumenty o charakterze urzędowym (np. oficjalne sprawozdania z zajęć szkolnych) oraz drukowane zaproszenia.
Analizowane w książce teksty pochodzą z okresu od 1579 do 1765 r. Pierwsza data wiąże się z najwcześniej odegranym intermedium w pułtuskim kolegium jezuitów, druga – z powstaniem Sceny Narodowej. W studium omówiono międzyakty z najważniejszych teatrów szkolnych: jezuitów, pijarów, bazylianów, teatynów, Akademii Krakowskiej wraz z jej placówkami filialnymi, luterańskich gimnazjów w Toruniu, Elblągu, Gdańsku oraz szkoły braci czeskich w Lesznie. Wskazano też m.in. na intermedia ze szkół luterańskich w Kwidzynie i w Królewcu.
|
|