|
Książka stanowi próbę opisu rzeczywistości tekstowej literatury socrealistycznej przez pryzmat nośności znaczeniowej, znakowej przedmiotu. Punktem wyjścia rozważań stał się dyskurs socrealistyczny, gdzie głosy-znaczenia układają się w stały język mitycznej komunikacji, oparty na zbiorowych wyobrażeniach tamtego czasu. Interpretacja dyskursu socrealistycznego opiera się na czterech dziełach: Węgiel Ścibora-Rylskiego, Lewanty Brauna, Obywatele Brandysa oraz Uczta Baltazara Brezy. Analizę oparto na definicji realizmu socjalistycznego jako zjawiska historycznego, uczestniczącego w kształtowaniu literatury swego czasu. Druga część książki, dotycząca okresu 1960-1980, stanowi swoisty aneks, obrazujący losy przedmiotu-znaku w późniejszej prozie. Tutaj analizie poddano teksty Białoszewskiego, Redlińskiego, Głowackiego, Himilsbacha, Nowakowskiego, Andrzejewskiego, Pluty, Wojciechowskiego, Madeja, Mrożka oraz Myśliwskiego.
|
|
