|
Franciszek Salezy Jezierski jest – podług dobrze ugruntowanej opinii literaturoznawców i historyków idei, w szczególności historyków myśli społecznej i politycznej – jedną z najwybitniejszych postaci osiemnastowiecznej kultury polskiej. Najbardziej twórczy pod względem literackim etap w życiu Jezierskiego trwał bardzo krótko i toczył się pod dominują-cym wpływem przełomowego wydarzenia społecznego i politycznego jakim był Sejm Wielki. „Wulkan gromów Kuźnicy” przybywa do Warszawy w 1788 r. jako człowiek dojrzały (li-czy sobie prawie pięćdziesiąt lat) o niezwykle bogatym doświadczeniu osobistym, 6 października tego roku głosi kazanie na otwarcie sejmu; ze światem żegna się w lutym 1791 r. Ten niedługi okres natężonej aktywności twórczej wystarcza mu, by zająć znaczące miejsce w dziejach kultury polskiej. Stało się tak dlatego, iż jego pisma, choć ściśle związane z bieżącą chwilą polityczną, bardzo często w jakiś osobliwy, niełatwy do zanalizowania sposób wymykają się spod jej przemożnej - wydawałoby się - presji, wkradają się w świat estetycznych i intelektualnych wartości ponadczasowych.
|
|
